اسلامگرایی به مثابه هویتسیاسی نوین در عصر پهلوی علیرضا کلانتر مهرجردی[1]- حسین صولتی[2] تاریخ دریافت: 7/11/1396 تاریخ پذیرش:23/12/1396
چکیده: فهم هویت سیاسی در مواجهه قدرت سیاسی و نیروهای اجتماعی در ایران مسالهای است که منظری بر فهم تحولات سیاسی اجتماعی جامعه ایران میگشاید. با شکست مشروطه و خفقان سیاسی ناشی از حاکمیت پهلوی اول، دغدغه هویت سیاسی به محاق رفت. پس از استبداد رضاشاهی، دورهای از انعطاف سبب تحرک گروههای دینی و اجتماعی شد. با سقوط مصدق، پهلویدوم همه فعالیتهای سیاسی را ممنوع کرد؛ لذا حرکتهای اسلامی در قالبی مخفیانه فعالیتهای خود را ادامه دادند. این جریان که شامل گسترهای از گروههای دهه چهل بود با تعریف حداکثری از اسلام، تلاش داشتند هویتی اسلامی- ایرانی را در مقابل هویت باستانگرایانه پهلوی قرار دهند و این در سایه رهبری امام خمینی(ره) و گفتمان شریعتی ممکن گشت. در این پژوهش بناست تا با روش تاریخی تحلیلی و با اتکا به منطق درونی توماس اسپریگنز به این مساله بپردازیم که اساساً، گفتمان اسلام سیاسی در دوره پهلوی دوم چگونه شکل گرفت. واژگان کلیدی: پهلوی، امام خمینی(ره)، اسلامسیاسی، هویت سیاسی
[1]- دانش آموخته دکترای جامعه شناسی سیاسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران kalantarmehrjardy975@yahoo.com
[2]- دانشجوی کارشناسی ارشد، علوم سیاسی و روابط بین الملل، دانشگاه پیام نور، تهران،ایران hossein.solati1361@gmail.com
ابتدای صفحه