حبیب اله فدوی- دکتر مهدی کنعانی عوامل جغرافیایی به ویژه همجواری، به عنوان عنصر مهمی در روابط کشورها نقش آفرینی میکند و بدون در نظر گرفتن آن، برآورد امنیت و منافع ملی آنها امری ناممکن است. شناخت میزان توانایی و آسیب پذیری کشورها، تابع شرایط جغرافیایی و ژئوپلیتیک هر کشور است؛ اما به عنوان یک اصل کلی در سرتاسر جهان، همسایگان از نقش منحصر به فرد ویژه در سیاستهای راهبردی هر کشور برخوردارند. پاکستان در منطقه شبه قاره، کشوری است که تنها بیش از نیم قرن از تاسیس آن میگذرد؛ اما در همین تاریخ اندک موجب بحرانهای عمدای در منطقه شده است. بسیاری از کارشناسان، پاکستان را بزرگترین خطر برای امنیت جنوب غرب آسیا و صلح بینالمللی میدانند. این کشور محرک اصلی ارعابگری مانند: فروپاشیها، خشونتها، اعمال تروریستی و به عنوان یک همسایه بد، مسئول آموزشی و تمویل تروریستها و گروههای تندرو بوده و هست. به طور طبیعی چنین وضعیتی قطعا بر محیط پیرامونی همسایگان تاثیرگذاری فراوانی خواهد داشت. پاکستان از زمان استقلال، همواره گرفتار برخوردهای پیاپی فرقهای و گسترش چشمگیر افراطیگری بوده است. نگرانی عمده این است که گروههای اسلامی این کشور، بنیادگرا و افراطیاند و به طور طبیعی محیط داخلی همسایگان پاکستان از جمله ایران را تحت تاثیر خود قرار میدهد. بر این اساس پرسش اصلی این پژوهش این است که مهمترین چالش و منابع سیاسی- امنیتی در روابط ایران و پاکستان چیست؟ نویسنده معتقد است روند منازعات ایران و پاکستان حول مسائل ایدئولوژیک به نمایندگی مذهب میباشد و کشورها و سازمانهای ضد شیعی به دلیل جلوگیری از صدور انقلاب ایران به فعالیتهای گسترده ضد شیعی و ضد ایرانی پرداختند و مناطق جنوب شرق و مرزهای قومی را به شدت متاثر کردند.
ابتدای صفحه